Procedura tranzytu pozwala na przemieszczanie towarów nie wspólnotowych i wspólnotowych z jednego do drugiego miejsca na obszarze celnym Unii Europejskiej. Tranzyt jest procedurą celną, która na czas jej trwania zawiesza obowiązek uiszczenia należności celno- podatkowych, które byłyby należne z tytułu przywozu towarów objętych tranzytem. Do obsługi zgłoszeń celnych tranzytowych wykorzystywany jest system elektroniczny NCTS2.
Wspólna Procedura Tranzytu T1/T2
Wspólna procedura tranzytowa rozpoczyna się w urzędzie celnym wyjścia, a kończy się wraz z przedstawieniem towarów i towarzyszącego im zgłoszenia tranzytowego w urzędzie celnym przeznaczenia. Po otrzymaniu właściwego komunikatu z urzędu przeznaczenia organy celne państwa wyjścia zamykają procedurę tranzytu, a zobowiązanie głównego zobowiązanego wygasa, chyba, że odnotowano jakieś nieprawidłowości. Istnieją dwa rodzaje wspólnej procedury tranzytowej, procedura T1 I procedura T2, które odzwierciedlają różnice w statusie przemieszczanych towarów. Procedura wspólnotowego tranzytu zewnętrznego (T1) stosowana jest głównie w przypadku przemieszczania towarów nie wspólnotowych. Powoduje ona zawieszenie należności celnych i innych opłat do chwili dostarczenia towarów do ich miejsca przeznaczenia we Wspólnocie. Procedura wspólnotowego tranzytu wewnętrznego (T2) stosowana jest w przypadku przewozu towarów wspólnotowych z jednego miejsca na obszarze celnym Wspólnoty do innego, przez obszar jednego państwa EFTA lub większej ich liczby. Główny zobowiązany jest osobą odpowiedzialną za prawidłową realizację procedury tranzytu i odpowiada za ewentualne należności celne i podatkowe, jakie mogą powstać w przypadku zaistnienia nieprawidłowości. Ma on obowiązek złożenia zabezpieczenia w celu pokrycia należności celnych, których płatność jest zawieszona na czas tranzytu towarów. Zabezpieczenie może zostać złożone w formie depozytu w gotówce (zabezpieczenie pojedyncze) lub w formie zobowiązania składanego przez instytucję finansową będącą gwarantem (gwarancja generalna).